Deur Artikel 232-tariewe op aluminium te herroep en geen nuwe belasting in te stel nie, kan Amerikaanse brouers, bierinvoerders en verbruikers maklike verligting bied.

Vir Amerikaanse verbruikers en vervaardigers - en veral vir Amerikaanse brouers en bierinvoerders - belas die aluminiumtariewe in Artikel 232 van die Handelsuitbreidingswet binnelandse vervaardigers en verbruikers met onnodige koste.

Vir bierliefhebbers dryf daardie tariewe die koste van produksie aan en lei dit uiteindelik tot hoër pryse vir verbruikers.

Amerikaanse brouers is baie afhanklik van aluminium blikkies om jou gunsteling bier te verpak. Meer as 74% van alle bier wat in die VSA geproduseer word, word in aluminium blikkies of bottels verpak. Aluminium is die enkele grootste insetkoste in Amerikaanse biervervaardiging, en in 2020 het brouers meer as 41 miljard blikkies en bottels gebruik, met 75% daarvan gemaak van herwonne inhoud. Gegewe die belangrikheid daarvan vir die bedryf, is brouers landwyd - en die meer as twee miljoen werksgeleenthede wat hulle ondersteun - negatief geraak deur die aluminiumtariewe.

Om sake te vererger, het slegs $120 miljoen (7%) van die $1,7 miljard wat die Amerikaanse drankbedryf aan tariewe betaal het, eintlik na die Amerikaanse tesourie gegaan. Amerikaanse walserye en Amerikaanse en Kanadese smelters was die primêre ontvanger van die geld wat Amerikaanse brouers en drankmaatskappye gedwing is om te betaal, en het byna $1,6 miljard (93%) ingeneem deur eindgebruikers van aluminium 'n tariefbelaaide prys te vra, ongeag die inhoud van die metaal of waar dit vandaan kom.

'n Duistere prysstelsel op aluminium, bekend as die Midwest Premium, veroorsaak hierdie probleem, en die Beer Institute en Amerikaanse brouers werk saam met die Kongres om te help om lig te werp op hoekom en hoe dit gebeur. Terwyl ons hand-aan-handskoen met brouers regoor die land werk, sal die herroeping van Artikel 232-tariewe die mees onmiddellike verligting bied.

Verlede jaar het die HUB's van sommige van ons land se grootste bierverskaffers 'n brief aan die administrasie gestuur en aangevoer dat "tariewe deur die verskaffingsketting weerklink, wat produksiekoste vir aluminium-eindgebruikers verhoog en uiteindelik verbruikerspryse beïnvloed." En dit is nie net brouers en bierbedryfwerkers wat weet hierdie tariewe doen meer skade as goed nie.

Talle organisasies het verklaar dat die terugrol van tariewe inflasie sal verminder, insluitend die Progressive Policy Institute, wat gesê het, "tariewe is maklik die mees regressiewe van alle Amerikaanse belasting, wat die armes dwing om meer as enigiemand anders te betaal." Verlede Maart het die Peterson Instituut vir Internasionale Ekonomie 'n studie vrygestel waarin bespreek word hoe 'n meer ontspanne houding oor handel, insluitend geteikende tariefherroeping, sal help om inflasie af te dryf.

Die tariewe het nie daarin geslaag om die land se aluminiumsmelters aan die gang te kry nie, ondanks die meevaller wat Noord-Amerikaanse smelters van hulle ontvang, en hulle het ook nie daarin geslaag om die aansienlike aantal werksgeleenthede te skep wat aanvanklik belowe is nie. In plaas daarvan straf hierdie tariewe Amerikaanse werkers en besighede deur binnelandse koste te verhoog en dit moeiliker te maak vir Amerikaanse maatskappye om teen globale mededingers mee te ding.

Na drie jaar van ekonomiese angs en onsekerheid - van skielike markverskuiwings in kritieke bedrywe wat deur Covid-19 geraak is tot verlede jaar se verbysterende inflasiebuie - sou die terugrol van Artikel 232-tariewe op aluminium 'n nuttige eerste stap wees om stabiliteit te herwin en verbruikersvertroue te herstel. Dit sal ook 'n beduidende beleidsoorwinning vir die president wees wat pryse vir verbruikers sal verlaag, ons land se brouers en bierinvoerders sal bevry om in hul besighede te herbelê en nuwe werksgeleenthede vir die bierekonomie sal byvoeg. Dit is 'n prestasie waarna ons 'n glasie sou lig.